Kapag ang kidlat ay lumabas mula sa Silangan—na siyang tiyak ding sandali ng Aking pagbigkas—sa sandaling ang kidlat ay dumating, ang buong kalangitan ay magliliwanag, at ang lahat ng mga bituin ay nagsisimulang mag ibang anyo. Ito ay tila bang ang buong sangkatauhan ay sumailalim sa isang angkop na paglilinis at paghihiwalay. Sa ilalim ng liwanag nitong katawan ng ilaw mula sa Silangan, ang buong sangkatauhan ay nabunyag sa kanilang totoong anyo, ang mga mata ay nasilaw, natigil sa pagkalito; iilan pa rin sa mga ito ang makapagtatago ng kanilang mga pangit na mga katangian. Muli, sila ay tulad ng mga hayop na tumatakas mula sa Aking liwanag upang kumubli sa mga kuweba ng kabundukan; ngunit, wala kahit isa sa mga ito ang maaaring mapawi mula sa loob ng Aking liwanag. Ang lahat ng tao'y napapaloob sa mahigpit na pagkakahawak ng takot at pagka-alarma, ang lahat ay naghihintay, ang lahat ay nanonood; sa pagdating ng Aking liwanag, ang lahat ay nagalak sa araw ng kanilang pagsilang, at gayon din ang lahat ay isinusumpa ang araw ng kanilang kapanganakan. Ang mga magugulong ay imposibleng masabi; ang mga ng luha ng pagpaparusa sa sarili ay bumubuo ng ilog, at dinadala palayo sa malawak na dagsa ng tubig, nawawala nang walang bakas sa isang kislap. Muli, ang Aking araw ay lumalapit na sa sangkatauhan, at muling pinupukaw ang sangkatauhan, na nagbibigay sa mga tao ng isang punto mula sa kung saan bubuo ng bagong simulain. Ang puso Ko ay tumitibok at, sumusunod sa mga indayog ng Aking tibok ng puso, ang mga bundok ay lumulundag sa kagalakan, ang mga tubig ay sumayaw sa kagalakan, at ang mga alon, sumusunod sa oras, humahampas sa batuhan. Mahirap ipahayag kung ano ang nasa Aking puso. Nais Kong sunugin ang lahat ng maruruming mga bagay hanggang maging abo sa ilalim ng Aking mga titig, Nais Ko na lahat ng mga anak ng pagsuway ay mawala mula sa Aking harapan, hindi na kailanman pa bumalik sa pag-iral. Hindi lamang Ako gumawa ng isang bagong panimula sa tirahan ng dakilang pulang dragon, ako rin ay pumasok sa bagong gawain sa sansinukob. Sa madaling panahon ang mga kaharian sa lupa ay magiging Aking kaharian; sa madaling panahon ang mga kaharian sa lupa ay magpakailanmang titigil sa pag-iral dahil sa Aking kaharian, dahil Aking nakamit ang tagumpay, sapagka't Ako ay bumalik nang matagumpay. Inubos ng dakilang pulang dragon ang bawat maiisip na paraan upang sirain ang Aking plano, umaasang mabura ang Aking gawa sa ibabaw ng lupa, ngunit maaari ba Akong mawalan ng pag-asa dahil sa kanyang mga pandaraya? Dapat ba Akong matakot sa pagkawala ng tiwala sa pamamagitan ng mga banta nito? Kailanman walang kahit isang nilalang saan man sa langit o sa lupa ang hindi ko hinawakan sa Aking palad; gaano ba katotoo ang dakilang pulang dragon, itong kagamitang ito na nagsisilbi bilang bilang balakid sa Akin? Ito ba ay hindi rin isang bagay na pinapatakbo ng Aking mga kamay?
Sa oras ng Aking pagkakatawang-tao sa mundo ng tao, ang sangkatauhan ay dumating nang hindi sinasadya sa araw na ito sa tulong ng Aking gumabagay na kamay, dumating nang hindi sinasadya upang makilala Ako. Subalit, tulad ng kung paano tahakin ang landas na naghihintay sa daan, walang sinuman ang nakaka-alam, walang kahit isa ang may kamalayan, at kaunti pa rin ang sinumang may bakas ng direksyon kung saang landas siya nito dadalhin. Sa pamamagitan lamang ng Makapangyarihan na nagbabantay sa kanya magagawa ng sinuman na maglakad sa landas hanggang sa wakas; tanging ang ginabayan lamang ng kidlat sa Silangan ang maaring makatawid sa ibabaw ng pintuan patungo sa Aking kaharian. Sa mga tao,walang kahit isa ang nakakita sa Aking mukha, isang nakakita ng kidlat sa Silangan; gaano kakaunti, kahit isang nakarinig sa tinig na nagmumula sa Aking trono? Sa katunayan, simula pa noong unang panahon, walang kahit isang tao ang direktang dumating upang humarap sa Aking katauhan; ngayon lamang, sa Aking pagdating sa mundo, Ang tao ay magkakaroon ng pagkakataong makita Ako. Ngunit kahit ngayon, hindi pa rin Ako kilala ng mga tao, tulad ng kanilang pagtingin lamang sa Aking mukha at naririnig lamang ang Aking tinig, ngunit hindi maunawaan ang Aking ibig sabihin. Ang lahat ng mga tao ay tulad nito. Bilang isa sa Aking mga tao, hindi ka ba nakakaramdam ng karangalan kapag nakita mo ang Aking mukha? At hindi mo ba nararamdaman ang kasuklam-suklam na kahihiyan dahil hindi mo Ako kilala? Lumalakad Ako kabilang ng mga tao, at Ako'y namumuhay kabilang ng mga tao, sapagka't Ako ay nagkatawang-tao at Ako ay dumating sa mundo ng tao. Ang Aking layunin ay hindi lamang upang pagbigyan ang sangkatauhan na masilayan ang aking katawang-tao; ang mas mahalaga, ito ay upang makilala Ako ng sangkatauhan. Ano ang higit pa, Aking, sa pamamagitan ng Aking pagkatawang-tao, hahatulan ang sangkatauhan sa kanyang mga kasalanan; Aking, sa pamamagitan ng Aking pagkatawang-tao, tatalunin ang dakilang pulang dragon at palalayasin sa kanyang pugad.
