Noong dumating Ako mula sa Sion, pinakahihintay Ako ng lahat ng mga bagay, at noong bumalik Ako sa Sion, binati Ako ng lahat ng mga tao. Sa pagdating at paglisan Ko, hindi kailanman nahadlangan ng mga may galit sa Akin ang Aking mga hakbang, kaya umusad nang maayos ang Aking trabaho. Ngayon, kapag dumarating Ako sa kalagitnaan ng lahat ng mga nilalang, tahimik Akong binabati ng lahat ng mga bagay, napakalalim ang takot nila na Ako’y muling lilisan at maaalis ang kanilang suporta. Sinusunod ng lahat ng mga bagay ang Aking patnubay, at minamatyagan ng lahat ang direksyong ipinahihiwatig ng Aking kamay. Maraming mga nilalang ang ginawang sakdal ang mga salita na nagmumula sa Aking bibig at maraming mga suwail na mga anak ang pinarusahan. Kaya, nakatitig ang lahat ng mga tao sa Aking mga salita, at maingat na nakikinig sa mga pahayag mula sa Aking bibig, at malaki ang takot nila na mawala ang magandang pagkakataon na ito. Ito ang dahilan kung bakit nagpatuloy Ako sa pagsasalita, upang matupad ang Aking gawain nang mas mabilis, at upang mas maaga ang pag-iral ng nakalulugod na kondisyon sa mundo at malunasan ang mga larawan ng pagkasira dito. Kapag tumingin ako sa kalangitan at kapag haharapin Ko muli ang sangkatauhan; agad na mapupuno ang mga lupain ng buhay, hindi na kakapit ang alikabok sa hangin, at hindi na mababalot ng putik ang lupa. Minsanang magliliwanag ang Aking mga mata, kaya titingala sa Akin ang mga tao mula sa lahat ng lupain at manganganlong sila sa Akin. Sa mga tao sa mundo ngayon-kabilang na ang lahat ng mga nasa Aking sambahayan-sino ang tunay na nanganganlong sa Akin? Sino ang nagbigay ng kanilang puso bilang kapalit ng halaga na Aking binayaran? Sino na ang nanahan sa Aking sambahayan? Sino na ang tunay na naghandog ng kanilang mga sarili sa Aking harapan? Kapag may hihilingin Ako sa tao, kaagad niyang isinasara ang kanyang "maliit na kamalig." Kapag nagbibigay Ako sa tao, agad niyang binubuksan ang kanyang bibig upang lihim na makuha ang Aking mga kayamanan, at madalas siyang nanginginig sa kanyang puso, sa lalim ng takot niyang “gagantihan” Ko siya. Kaya ang bibig ng tao ay “kalahating bukas at kalahating sarado,” at hindi niya tunay na natatamasa ang mga kasaganaan na ipinagkaloob Ko. Hindi Ko pinarurusahan agad ang tao, ngunit palagi niya Akong “sinusunggaban” at hinihiling na ipagkaloob Ko ang “awa” sa kaniya; ipinagkakaloob Ko lamang muli ang “awa” sa tao kapag nagsusumamo siya sa Akin, at ipinahahayag Ko sa kaniya ang pinakamalupit Kong salita, para agad siyang makaramdam ng hiya, at, dahil hindi niya matanggap ng direkta ang Aking “awa,” hinahayaan niya na lang na “ipasa ito” sa kanya ng iba. Kapag lubusan niyang naunawaan ang lahat ng Aking mga salita, nagiging matapat ang tayog ng tao sa mga kagustuhan Ko, at ang mga pagsusumamo niya ay nagiging mabunga at hindi na walang kabuluhan o walang saysay; pinagpapala Ko ang mga taos-puso at hindi mapagkunwaring pagsusumamo ng sangkatauhan.
Kumikilos at nagsasalita Ako sa buong panahon, ngunit kailanman hindi narinig ng tao ang ganyang pananalita kapag nagsasalita Ako ngayon, at hindi niya kailanman natikman ang Aking kadakilaan at paghahatol. Kahit narinig ng mga tao sa mundo ng nakaraan ang mga alamat tungkol sa Akin, wala kailanman ang tunay na nakatuklas sa lawak ng Aking kayamanan. Kahit marinig ng mga tao ngayon ang mga salita na nagmumula sa Aking bibig, mananatili silang walang alam tungkol sa dami ng mga hiwaga sa Aking bibig, at dahil dito isaalang-alang nila ito bilang isang "kornukopya." Nais ng lahat ng mga tao na makakuha ng isang bagay mula sa Aking bibig. Mga lihim man ito ng estado, o mga misteryo ng langit, o ang dinamika ng espirituwal na mundo, o ang patutunguhan ng sangkatauhan, gusto ng lahat ng mga tao ang makatanggap ng ganitong mga bagay. Kaya, kung titipunin Ko ang mga tao at magbabahagi Ako ng “mga kuwento,” agad silang babangon mula sa kanilang “kama ng maysakit” upang marinig ang Aking daan. Masyadong marami ang kakulangan sa kalooban ng tao: Hindi lamang mga “suplementong pangkalusugan” ang kanyang pangangailangan, ngunit mas higit pa ang “suporta sa pag-iisip” at maging sa “espirituwal na panustos." Ito ang kulang sa lahat ng mga tao; ito ang “sakit" ng lahat ng tao. Nagbigay Ako ng lunas para sa sakit ng tao upang makamit ang mas mahusay na mga epekto, upang bumalik ang lahat sa kalusugan, at upang, salamat sa Aking lunas, maaari na silang bumalik sa kalikasan. Talagang galit ka ba sa malaking pulang dragon? Tunay bang, taos-puso ang pagkamuhi mo dito? Bakit Ko ito tinanong ng maraming beses? Bakit palagi Kong tinatanong ito, ng paulit-ulit? Anong imahe ng malaking pulang dragon ang nasa iyong puso? Tunay bang naalis na ito? Tunay bang hindi mo ito isinasaalang-alang bilang iyong "ama"? Dapat na makita ng lahat ng mga tao ang layunin Ko sa Aking mga katanungan. Hindi ito upang pukawin ang galit ng mga tao, at hindi rin upang mag-udyok ng paghihimagsik sa kalagitnaan ng mga tao, hindi rin upang mahanap ng tao ang daan palabas, ito ay upang hayaan ang lahat ng mga tao na palayain nila ang kanilang sarili mula sa pang-aalipin ng malaking pulang dragon. Ngunit walang sinuman ang dapat mag-alala. Magagawa ang lahat sa pamamagitan ng Aking mga salita; walang sinumang tao ang mapapayagang makibahagi, at walang taong makagagawa sa gawain na Aking tutuparin. Lilinisin Ko ang hangin sa lahat ng mga lupain at puksain Ko ang lahat ng mga bakas ng mga demonyo sa lupa. Nagsimula na Ako, at uumpisahan Ko ang unang hakbang ng gawain Kong pagpaparusa sa tahanan ng malaking pulang dragon. Kaya makikita na dumating na ang Aking parusa sa buong sandaigdig, at ang malaking pulang dragon at lahat ng mga sari-saring karumaldumal na espiritu ay walang kakayahang tumakas mula sa Aking parusa, sapagka’t siniyasat Ko ang lahat ng mga lupain. Kapag natapos na ang gawain Ko sa lupa, iyon ay, kapag dumating na sa dulo ang panahon ng paghatol, pormal Kong parurusahan ang malaking pulang dragon. Makikita ng Aking mga tao ang matuwid Kong pagpaparusa sa malaking pulang dragon, ibubuhos nila ang kanilang mga papuri dahil sa Aking katuwiran, at pupurihin nila ng magpakailanman ang banal Kong pangalan dahil sa Aking katuwiran. Kaya pormal mong gawin ang iyong tungkulin, at pormal mo Akong pupurihin sa buong lupain, magpakailanman!
Kapag umabot na sa taluktok ang panahon ng paghatol, hindi Ko mamadaliin ang pagtapos sa Aking gawain, ngunit isasama Ko dito ang “katibayan” ng panahon ng pagpaparusa at hahayaan Kong makita ng lahat ng mga tao Ko ang katibayan na ito; at magdudulot ito ng mas malalaking bunga. Ang “katibayan” na ito ang gagamitin Ko sa pagpaparusa sa malaking pulang dragon, at hahayaan Kong makita ito ng Aking bayan upang mas higit nilang malaman ang Aking katangian. Ang panahon na matatamasa Ako ng Aking mga tao ay kapag naparusahan na ang malaking pulang dragon. Ang sanhi ng pagtindig at paghihimagsik ng mga tao ng malaking pulang dragon ay ang Aking plano, at ang paraan ng pagsasakdal Ko sa Aking Bayan, at ito ay napakahusay na pagkakataon para lumago sa buhay ang bayan Ko. Kapag lumitaw ang maliwanag na buwan, minsanang masisira ang tahimik na gabi. Kahit na nasa pilas ang buwan, nasa mga mabubuting espiritu ang tao, at matiwasay silang nakaupo sa ilalim ng liwanag ng buwan, hinahangaan nila ang magandang tanawin sa ilalim ng liwanag. Hindi mailarawan ng tao ang kanyang mga damdamin; parang gusto niyang ibalik ang kanyang mga saloobin sa nakaraan, parang nais niyang tumingin sa kinabukasan, parang natatamasa niya ang kasalukuyan. Makikita sa kanyang mukha ang isang ngiti, at may mabangong simoy sa nakalulugod na hangin; sa pag-ihip ng “magiliw na lawiswis,” mahahalata ng tao ang mabangong halimuyak, at tila nalasing siya nito at hindi niya magising ang kanyang sarili. Ito ang pinaka-oras na personal Akong pumunta sa mga tao, at mas tumindi ang mabangong simoy na naaamoy ng tao, at sa gayong paraan tumahan ang lahat ng tao sa gitna ng samyong ito. May kapayapaan Ako sa tao, nabubuhay siya na may magandang pakikisama sa Akin, hindi na siya pasaway sa Akin, hindi Ko na nililinis ang mga kakulangan niya, wala sa mukha ng tao ang hitsurang parang nababalisa, at hindi na banta ang kamatayan sa buong ng sangkatauhan. Humakbang na Ako kasama ang tao sa panahon ng pagpaparusa, pasulong na kasama siya sa Aking tabi. Ginagawa Ko ang Aking trabaho, na ang ibig sabihin ay ihinahampas Ko ang Aking tungkod sa kalagitnaan ng tao sa lugar kung saan suwail ang tao. Sa mga mata ng tao, tila may mga kakaibang kapangyarihan ang tungkod Ko: Tumatama ito sa lahat ng mga taong kaaway Ko at hindi sila madaling makatatakas dito; sa gitna ng lahat ng sumasalungat sa Akin, ginagampanan ng tungkod ang likas niyang gamit; ginagampanan ng lahat ng nasa Aking kamay ang kanilang tungkulin ayon sa orihinal na layunin Ko, at hindi nila kailanman sinuway ang mga kagustuhan Ko o nagbago sa kanilang sarili. Bilang resulta, uungol ang mga tubig, guguho ang mga bundok, mabubuwag ang mga malalaking ilog, magbabago ang tao, lalabo ang araw, magdidilim ang buwan, hindi na makapamumuhay ang tao ng may kapayapaan, mawawala na ang katahimikan sa lupa, ang mga kalangitan ay hindi na muling magiging mahinahon, at tahimik, at hindi na kailanman muling magtatagal. Mababago ang lahat ng mga bagay at babalik sa kanilang orihinal na anyo. Masisira ang lahat ng mga kabahayan sa lupa, at mahahati-hati ang lahat ng mga bansa; mawawala na ang mga araw ng pagsasama ng mag-asawa, hindi na muling magkikita ang ina at anak na lalaki, hindi na muling magtatagpo ang ama at anak na babae. Dudurugin Ko ang lahat ng mga bagay sa lupa. Hindi Ko bibigyan ng pagkakataon ang mga tao upang mailabas nila ang kanilang mga damdamin, sapagkat wala Akong damdamin, at natutunan Kong kamuhian ang mga damdamin ng mga tao. Dahil sa mga damdamin sa pagitan ng mga tao kaya Ako naitaboy sa isang gilid, kaya Ako ay naging “iba” sa kanilang paningin; dahil sa mga damdamin sa pagitan ng mga tao kaya Ako nakalimutan; dahil sa mga damdamin ng tao kaya niya sinamantala ang pagkakataong kunin ang kanyang “budhi”; dahil sa mga damdamin ng tao kaya siya laging naiinip sa Aking pagpaparusa; dahil sa mga damdamin ng tao kaya niya Ako tinawag na hindi patas at hindi makatarungan, at sinabing hindi Ko iniintindi ang mga damdamin ng tao sa paghawak ng mga bagay-bagay. May kamag-anak din ba Ako sa mundo? Sino na ang naging katulad Ko, na nagtatrabaho sa araw at gabi, na hindi isinasaalang-alang ang pagkain o pagtulog, para sa kapakanan ng buong plano ng pamamahala Ko? Paano maihahambing ang tao sa Diyos? Paano siya maihahambing sa Diyos? Paano na ang Diyos, na lumilikha, ay maging kaparehong uri ng tao, na nilikha? Bakit lagi Akong naninirahan at kumikilos kasama ng tao sa lupa? Sino ang nag-aalala para sa Aking puso? Ang panalangin nga ba ng tao? Sumang-ayon Ako minsan na samahan ang tao at lumakad kasabay niya-at oo, nabubuhay ang tao hanggang ngayon sa ilalim ng Aking pag-aalaga at proteksyon, ngunit kailan ang araw na maaaring humiwalay ang tao mula sa Aking pag-aalaga? Kahit hindi kailanman iningatan ng tao ang Aking puso, sino ang maaaring patuloy na mabubuhay sa isang lupain na walang liwanag? Dahil lamang sa mga biyaya Ko na nabubuhay ang tao hanggang sa ngayon.
Abril 4, 1992
Abril 4, 1992
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento